Ημερμομηνία καταχώρησης: Mar 13 2008 at 11:01:17 PM
Τις πρώτες φορές ήταν το καινούργιο, το διαφορετικό, η ελπίδα για το απρόβλεπτο. Με τα χρόνια, οι εορτασμοί και οι εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης τείνουν να την κατατάξουν (αν δεν έχει ήδη γίνει) σε μία ακόμα Παγκόσμια Ημέρα, από τις δεκάδες που εορτάζουμε στη διάρκεια κάθε χρόνου.
«Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις» μπορεί να σχολιάσει κάποιος, επαναλαμβάνοντας τον στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη. Σκέφτομαι όμως ότι η ποίηση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, και πολύ προσωπική όπως ισχυρίζονται άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά και την αγαπούν ιδιαίτερα. Πόσο δημοφιλέστερη μπορεί να γίνει, πόσο μπορεί να «διεισδύσει» στο ευρύ κοινό, από τη συγκέντρωση νέων ή παλαιότερων ποιητών σε διάφορες αίθουσες, οι οποίοι απαγγέλλουν δικά τους ποιήματα ή στίχους άλλων;
Είναι πολλές οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν σε όλη την Ελλάδα (υποθέτω και σε άλλες περιοχές του πλανήτη) από τις 19 μέχρι τις 21 Μαρτίου, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας που ορίστηκε να εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Οι περισσότερες με το ίδιο σκεπτικό, με το ίδιο τελετουργικό. Επώνυμοι από το χώρο του πολιτισμού ή ενεργοί ποιητές συγκεντρώνονται και απαγγέλλουν. Και μετά; Μετά, την επόμενη μέρα, οι ποιητικές συλλογές πάλι θα αφορούν μερικές εκατοντάδες ανθρώπους.
Η ποίηση είναι διακριτική και γι� αυτό διακριτή. Η καμπάνια που έχει επιλέξει από τα πρώτα χρόνια του εορτασμού το ΕΚΕΒΙ μάλλον είναι η καταλληλότερη για να τονιστεί το ιδιαίτερο χρώμα της ημέρας: τηλεκάρτες με τυπωμένους στίχους Ελλήνων ποιητών και μια καμπάνια με ανάλογες επιλογές σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις στάσεις. Είναι μάλλον πιο αναγκαίο και πιο λειτουργικό (ίσως και πιο ποιητικό) καθώς περιμένεις να έρθει το μετρό, το τραμ, το τρόλεϊ, να ανατρέπεις τη δυσθυμία και την ανυπομονησία σου με τους στίχους που θέλοντας και μη θα διαβάσεις. Και ίσως εκείνη τη στιγμή να είναι καλή παρέα και παραμυθία -αυτό που είναι συνήθως η ποίηση δηλαδή. Και να αρκεί. «Δεν σας ζητούμε φυσικά να πάψετε/ τις ασχολίες σας να διακόψετε τη ζωή σας/ τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις/...» (Μανόλης Αναγνωστάκης).
«Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις» μπορεί να σχολιάσει κάποιος, επαναλαμβάνοντας τον στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη. Σκέφτομαι όμως ότι η ποίηση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, και πολύ προσωπική όπως ισχυρίζονται άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά και την αγαπούν ιδιαίτερα. Πόσο δημοφιλέστερη μπορεί να γίνει, πόσο μπορεί να «διεισδύσει» στο ευρύ κοινό, από τη συγκέντρωση νέων ή παλαιότερων ποιητών σε διάφορες αίθουσες, οι οποίοι απαγγέλλουν δικά τους ποιήματα ή στίχους άλλων;
Είναι πολλές οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν σε όλη την Ελλάδα (υποθέτω και σε άλλες περιοχές του πλανήτη) από τις 19 μέχρι τις 21 Μαρτίου, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας που ορίστηκε να εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Οι περισσότερες με το ίδιο σκεπτικό, με το ίδιο τελετουργικό. Επώνυμοι από το χώρο του πολιτισμού ή ενεργοί ποιητές συγκεντρώνονται και απαγγέλλουν. Και μετά; Μετά, την επόμενη μέρα, οι ποιητικές συλλογές πάλι θα αφορούν μερικές εκατοντάδες ανθρώπους.
Η ποίηση είναι διακριτική και γι� αυτό διακριτή. Η καμπάνια που έχει επιλέξει από τα πρώτα χρόνια του εορτασμού το ΕΚΕΒΙ μάλλον είναι η καταλληλότερη για να τονιστεί το ιδιαίτερο χρώμα της ημέρας: τηλεκάρτες με τυπωμένους στίχους Ελλήνων ποιητών και μια καμπάνια με ανάλογες επιλογές σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις στάσεις. Είναι μάλλον πιο αναγκαίο και πιο λειτουργικό (ίσως και πιο ποιητικό) καθώς περιμένεις να έρθει το μετρό, το τραμ, το τρόλεϊ, να ανατρέπεις τη δυσθυμία και την ανυπομονησία σου με τους στίχους που θέλοντας και μη θα διαβάσεις. Και ίσως εκείνη τη στιγμή να είναι καλή παρέα και παραμυθία -αυτό που είναι συνήθως η ποίηση δηλαδή. Και να αρκεί. «Δεν σας ζητούμε φυσικά να πάψετε/ τις ασχολίες σας να διακόψετε τη ζωή σας/ τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις/...» (Μανόλης Αναγνωστάκης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου